Dysplazja stawu biodrowego lub łokciowego to jedno z najczęściej diagnozowanych schorzeń ortopedycznych u psów. Dysplazja może rozwijać się już u kilkumiesięcznych szczeniąt, jednak jej objawy najczęściej nasilają się z wiekiem, szczególnie w okresie szybkiego wzrostu lub u psów o dużej masie ciała.
Objawy dysplazji mogą być subtelne i rozwijać się powoli, co utrudnia wczesną diagnozę. Dowiedz się więcej o tym, co to jest dysplazja i jak ją rozpoznać.
Rasy psów najbardziej narażone na dysplazję
Choć dysplazja może wystąpić u psa każdej rasy, to szczególnie często diagnozowana jest u psów dużych i olbrzymich. Szybki wzrost, znaczna masa ciała oraz uwarunkowania genetyczne to kluczowe czynniki zwiększające ryzyko.
Owczarek niemiecki
To jedna z ras, u których dysplazja biodrowa i łokciowa występuje najczęściej. Niestety, mimo selekcji hodowlanej, problem nadal dotyczy znacznego odsetka przedstawicieli tej rasy. Owczarki niemieckie często prezentują nie tylko objawy bólowe, ale również charakterystyczną sylwetkę z opadającym zadem – będącą efektem zmian ortopedycznych.
Labrador retriever
Popularna, rodzinna rasa o łagodnym charakterze – niestety także obciążona wysokim ryzykiem dysplazji biodrowej. Co istotne, labradory mają tendencję do nadwagi, co pogarsza stan stawów i przyspiesza proces zwyrodnieniowy.
Golden retriever
Pod względem ortopedycznym, golden retrievery są bardzo podobne do labradorów. Ich energiczny charakter i skłonność do intensywnego ruchu w młodym wieku, przy jednoczesnej predyspozycji genetycznej, sprawiają, że dysplazja może rozwijać się szybko i być trudna w leczeniu.
Bernardyn i nowofundland
Obie rasy cechuje masywna budowa ciała oraz szybki wzrost – a to kombinacja, która bardzo obciąża niedojrzałe stawy. Bernardyny i nowofundlandy są szczególnie narażone na ciężką postać dysplazji, często wymagającą interwencji chirurgicznej już w młodym wieku.
Rottweiler
Silna, umięśniona rasa o masywnej budowie – rottweilery często cierpią na dysplazję biodrową, która z wiekiem prowadzi do ograniczenia ich sprawności fizycznej i znacznego dyskomfortu.
Berneński pies pasterski
Choć u tej rasy częściej diagnozowana jest dysplazja stawu łokciowego, również biodra mogą być dotknięte chorobą. Psy te, mimo łagodnego usposobienia, wymagają systematycznej kontroli ortopedycznej.
Mastif angielski, bullmastif, cane corso
Rasy olbrzymie i molosy z natury mają dużą masę ciała, co samo w sobie stanowi obciążenie dla układu ruchu. U mastifów i cane corso ryzyko dysplazji jest wysokie – szczególnie jeśli pies nie ma zapewnionego odpowiedniego planu żywienia i aktywności fizycznej w okresie wzrostu.
Chow-chow
Choć mniejszy niż wspomniane wcześniej rasy, chow-chow również może być dotknięty dysplazją, głównie z powodu charakterystycznej budowy ciała i ograniczonej elastyczności stawów.
Psy nierasowe (mieszane)
Nie można zapominać, że dysplazja nie omija mieszańców. Jeśli jedno z rodziców miało zmiany dysplastyczne, ryzyko przekazania tej predyspozycji potomstwu jest realne. Dlatego adopcja psa ze schroniska powinna być poprzedzona konsultacją ortopedyczną i monitorowaniem stanu stawów w miarę wzrostu psa.
Rezonans magnetyczny zwierząt w Warszawie
Twój pupil potrzebuje badania MRI? Nasz zespół jest to Twojej dyspozycji całodobowo.
Genetyka i styl życia – dlaczego to ma znaczenie?
Dysplazja stawów to choroba wieloczynnikowa, ale genetyka odgrywa tu pierwszoplanową rolę. Dziedziczenie wadliwej budowy stawu jest głównym powodem występowania tej choroby w określonych liniach hodowlanych. Dlatego odpowiedzialni hodowcy wykonują badania przesiewowe rodziców, zanim dopuszczą ich do rozrodu.
Na rozwój dysplazji wpływa też środowisko, w którym dorasta pies – jego sposób żywienia, poziom aktywności, a nawet rodzaj podłoża, po którym porusza się szczeniak. Zbyt intensywna aktywność fizyczna w okresie wzrostu, nadwaga, nieodpowiednia dieta uboga w składniki mineralne – to wszystko może przyspieszyć pojawienie się objawów i pogłębić zmiany zwyrodnieniowe.
Jak zmniejszyć ryzyko wystąpienia dysplazji?
Dysplazji nie da się całkowicie wyeliminować, ale można znacząco ograniczyć jej rozwój, stosując kilka zasad profilaktycznych:
- Wybieraj szczenię tylko od hodowcy, który przeprowadza badania stawów u rodziców i nie rozmnaża psów z potwierdzoną dysplazją.
- Żywienie powinno być precyzyjnie dopasowane do wieku, rasy i poziomu aktywności psa – nadmiar wapnia czy zbyt intensywny wzrost mogą być równie szkodliwe, jak niedobory.
- Od pierwszych miesięcy życia kontroluj masę ciała psa – otyłość jest jednym z głównych czynników ryzyka pogorszenia stanu stawów.
- Zapewnij psu umiarkowany, ale regularny ruch – unika się forsowania młodych psów, intensywnego biegania po twardym podłożu czy nadmiernego skakania.
- Skonsultuj się z zoofizjoterapeutą – wczesna ocena rozwoju układu ruchu pozwala na wdrożenie działań wspomagających zdrowy rozwój stawów.
Rehabilitacja i psi fitness – wsparcie dla psów z dysplazją
Dla psów z już zdiagnozowaną dysplazją, jak również tych, u których istnieje ryzyko jej rozwoju, ogromne znaczenie ma odpowiednio dobrana fizjoterapia. Zabiegi takie jak terapia TECAR (głębokie ogrzewanie tkanek), masaże, laseroterapia, a przede wszystkim hydroterapia, mogą realnie zmniejszyć ból i poprawić funkcjonalność stawu.
Psi fitness, czyli zestawy ćwiczeń wzmacniających mięśnie stabilizujące stawy, to skuteczna forma profilaktyki i wsparcia w rehabilitacji. Wzmacnianie mięśni grzbietu, ud i obręczy barkowej pomaga lepiej zabezpieczyć stawy przed przeciążeniami i ogranicza objawy bólowe.
Każdy plan terapeutyczny powinien być układany indywidualnie – pod okiem zoofizjoterapeuty lub lekarza weterynarii specjalizującego się w rehabilitacji.
Świadoma decyzja, odpowiedzialność i troska
Decydując się na psa konkretnej rasy, warto poznać nie tylko jej charakter, ale też potencjalne problemy zdrowotne. Wiedza o tym, które rasy są bardziej narażone na dysplazję, pozwala przygotować się na ewentualne trudności i podjąć działania profilaktyczne zawczasu. Nie każdej chorobie da się zapobiec – ale wiele z nich można wcześnie wykryć i skutecznie kontrolować. Dzięki świadomemu podejściu właścicieli, odpowiedniej opiece weterynaryjnej i zaangażowaniu w rehabilitację, psy z dysplazją mogą żyć długo i komfortowo.
Bo każdy pies, niezależnie od genetyki, zasługuje na miłość, troskę i najlepszą możliwą opiekę.
